Εκτός από το καθαρά αγωνιστικό σκέλος, ο Ολυμπιακός έχει «μεγαλώσει» πολύ και σε επίπεδο εγκαταστάσεων. Όποιος έχει την ευκαιρία να πάρει μια γεύση από το Προπονητικό Κέντρο στο Ρέντη, καταλαβαίνει αμέσως ότι έχουν επενδυθεί πολύ μεγάλα ποσά, ώστε τόσο η πρώτη ομάδα, όσο και η Ακαδημία να έχουν στη διάθεσή τους πλήρεις και σύγχρονες εγκαταστάσεις.
Εργασίες εκσυγχρονισμού γίνονται διαρκώς και στο «Καραϊσκάκη». Από τα αποδυτήρια και τους λοιπούς εσωτερικούς χώρους, μέχρι τον χλοοτάπητα, που αλλάζει κάθε εξάμηνο, ώστε η εκάστοτε ποικιλία να ταιριάζει με τις καιρικές συνθήκες και η ομάδα να αγωνίζεται σε… χαλί.
Η αλήθεια είναι ότι γίνονται πολλές σκέψεις για τον «ναό». Άλλωστε, εκτός των άλλων, ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τον χώρο, όπου από παιδί ακολουθούσε τον αείμνηστο πατέρα του και παράγοντα του Ολυμπιακού, Μιλτιάδη.
Μια από τις σκέψεις αυτές, που φαίνεται ότι ωριμάζει και περνάει στο στάδιο της προεργασίας, προβλέπει να μετακινηθεί στην απέναντι πλευρά ένα σημαντικό μέρος από τις σουίτες, ώστε να υπάρξει η προοπτική για επέκταση των κερκίδων στην πλευρά της φυσύνας.
Ακόμη και αύξηση τις τάξης των 10.000 θέσεων «παίρνει» η εγκατάσταση, εάν κρίνει κανείς από τις εκθέσεις της εποχής, κατά την οποία κατασκευαζόταν (2003-04). Έπειτα από τη θεμελίωση, το νέο «Καραϊσκάκη» κατασκευάστηκε σε κομμάτια, που έφταναν με φορτηγά στο χώρο και «δένονταν» μεταξύ τους. Το ίδιο ισχύει και με το στέγαστρο, που ουσιαστικά «κούμπωσε» πάνω από τις κερκίδες.
Με βάση, λοιπόν, εκείνες τις αναφορές, το στέγαστρο βγαίνει και ξαναμπαίνει, εφόσον προστεθούν νέες κερκίδες. Και αυτή η ιδέα φαίνεται ότι έχει αρχίσει να κερδίζει έδαφος…
