Η έλευση του… νέου Καμαρά στον Ολυμπιακό, επηρέασε το ρόλο και του… παλαιότερου. Έπειτα από ένα διάστημα κατά το οποίο ο Μαρτίνς έδειχνε ξεκάθαρα ότι το ψάχνει σε ό,τι αφορά το σχηματισμό των πρωταθλητών Ελλάδος, πλέον έχει καταλήξει να μοιράσει τους περισσότερους από τους ρόλους στο αρχικό σχήμα.
Η απόφαση να πάρει ο Αγκιμπού το χρίσμα του μαέστρου ήταν λογικό να επηρεάσει και άλλες σκέψεις του Πορτογάλου προπονητή. Μοιραία μία από αυτές αφορά στον έτερο Καμαρά. Τον Μαντί, ο οποίος από τη στιγμή που ο συμπατριώτης του καθιερώθηκε στο χώρο μπροστά από τους δύο χαφ και πίσω από τον σέντερ φορ, οπισθοχώρησε. Όταν ο Μαντί έχει στο πλευρό του τον Εμβιλά αγωνίζεται αριστερά, ενώ όταν έχει δίπλα του τον Μπουχαλάκη παίζει δεξιά.
Γιατί, όμως, προχώρησε ο Πέδρο σε αυτή την αλλαγή από τη στιγμή που πέρυσι και πρόπερσι ο Μαντί ήταν εκείνος που αναλάμβανε το συγκεκριμένο ρόλο στα περισσότερα παιχνίδια;
Η απάντηση προέρχεται από την εικόνα του Αγκιμπού. Είναι δεδομένο ότι ο μικρός δεν διαθέτει τα σωματικά προσόντα που θα του επέτρεπαν να αγωνιστεί στον άξονα της μεσαίας γραμμής ως εξάρι ή ως οχτάρι. Για αυτό και ο Μαρτίνς τον χρησιμοποίησε στην αρχή σε ρόλο εξτρέμ, ενώ στη συνέχεια τον καθιέρωσε στη θέση 10.
Ο εικοσάχρονος Αφρικανός κέρδισε με το… σπαθί του βέβαια το συγκεκριμένο ρόλο, διότι μπορεί να συνδυάζει δημιουργία, εκτέλεση, κλεψίματα, καθώς και σωστή τακτική συμπεριφορά, αποτελεσματική κάλυψη χώρου και αντιπάλων.
Τα περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά έχει αποδείξει και ο Μαντί ότι μπορεί να τα προσφέρει στο παιχνίδι της ομάδας. Ο προπονητής του Ολυμπιακού, όμως, έχοντας στη διάθεσή σου δύο τέτοιους ποδοσφαιριστές έκρινε ότι μία… συγκατοίκηση θα ήταν πιο αποτελεσματική για την ομάδα με τη συγκεκριμένη κατανομή των αρμοδιοτήτων.
Ρόλο σε αυτή την απόφαση έπαιξε σίγουρα και η κατάσταση του Μαντί, ο οποίος κατά γενική ομολογία κινείται ακόμη σε χαμηλότερες στροφές σε σύγκριση με τα συνηθισμένα του. Αυτή είναι, όμως, η μία όψη του νομίσματος που δίνει τροφή στη σχετική κριτική.
Σύμφωνα με την άλλη όψη ο μεγάλος Καμάρα έχει πλέον περιορισμένο πεδίο δράσης ως κεντρικός χαφ και για αυτό δεν τον βλέπουμε συχνά στο χώρο, όπου είχε εδραιώσει την εικόνα του τα τελευταία χρόνια. Ούτε είναι πλέον βασική αρμοδιότητά του να πατάει στην αντίπαλη περιοχή.
Στην πραγματικότητα είναι ένας συμβιβασμός προς όφελος της ομάδας. Ο Πέδρο δεν θα μπορούσε να μην αξιοποιήσει το δώρο από το… πουθενά που ονομάζεται Αγκιμπού και την ίδια στιγμή θέλει να στηρίξει τον Μαντί, ο οποίος είναι θέμα χρόνου να ξαναβρεί το ρυθμό του.
