Το Euro τελείωσε και αποτελεί ήδη μέρος της ποδοσφαιρικής ιστορίας. Στο υλικό για τις σελίδες της ιστορίας και τις αναμνήσεις των φιλάθλων, θα ξεχωρίζουν μία ομάδα (φυσικά η Ισπανία) και από δίπλα η Γερμανία που λογικά θα μας έδειχνε και άλλα πράγματα εάν δεν έπεφτε πάνω στους αφηνιασμένους “ταύρους” και το εκπληκτικό δίδυμο των εξτρέμ της ισπανικής ομάδας. Ο Λαμίν Γιαμάλ και ο Νίκο Γουίλιαμς. Ένα… παιδί που ακόμα πάει στο σχολείο και μία ημέρα πριν από τον τελικό έκλεισε τα 16 του χρόνια και ένας νεαρός που… δύο μέρες πριν από τον τελικό είχε κλείσει τα 21 του χρόνια! Ο πρώτος είναι φυσικά ο Γιαμάλ και ο δεύτερος ο Γουίλιαμς.
Οι δύο νεαροί εξτρέμ έμοιαζαν με όαση δροσιάς σε ένα… ερημικό Euro. Για να μην τους πάρει όλους η μπάλα, υπήρξαν και άλλοι νεαροί παίκτες που προσπάθησαν να δώσουν ένταση, θέαμα και ουσία στα γήπεδα της Γερμανίας. Όπως για παράδειγμα ο Τζαμάλ Μουσιάλα και ο Φλόριαν Βιρτζ από την Γερμανία, ο Αρντά Γκιουλέρ από την Τουρκία, ο Τσάβι Σίμονς, ο Κόμπι Μέινου. Οι δύο μικροί “ταύροι” όμως, έκλεψαν την παράσταση. Ήταν οι δύο φωτεινοί ποδοσφαιρικοί φάροι σε μία διοργάνωση όπου το ποδόσφαιρο έμοιαζε να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Ή τουλάχιστον να το έχει παρακάνει με τον προσανατολισμό του “όλα για το αποτέλεσμα, χωρίς κανένα ρίσκο”. Ένα ποδόσφαιρο που δικαίωνε και από την Ευρώπη αυτά που έλεγε ο Μαρσέλο Μπιέλσα στην Αμερική όπου διεξαγόταν σαν… υλικό για διαφημίσεις το Κόπα Αμέρικα, τονίζοντας ότι το ποδόσφαιρο απομακρύνεται από αυτά που πρέσβευε και πρέπει να συνεχίσει να πρεσβεύει.
Σε αυτό το ποδόσφαιρο και ειδικά στα περισσότερα παιχνίδια του Euro, φαινόταν να επικρατεί ένας νέος άγραφος κανονισμός που απαγορεύει την ατομική ενέργεια (ο Τζακ Γκρίλις και ο Τζέιμς Μάντισον ίσως το… αντιλήφθηκαν πρώτοι με τον αποκλεισμό τους από την εθνική Αγγλίας, όπου παρά τη βέβαιη και αδιαμφισβήτητη κόπωση και ο Φόντεν σίγουρα θα είχε καλύτερες στιγμές εάν έπαιζε πιο ελεύθερα), την επιθετική πρωτοβουλία βασιζόμενη στην έμπνευση της στιγμής. Έχοντας όχι μόνο το ελεύθερο, αλλά και τις σχετικές οδηγίες από τον προπονητή τους, ο Γιαμάλ με τον Γουίλιαμς έσπασαν αυτόν τον κανόνα και δικαιώθηκαν. Πήγαν και οι δύο στο Euro αποφασισμένοι να παίξουν και να διασκεδάσουν, να χορέψουν με την μπάλα, να χορέψουν και στους πανηγυρισμούς τους, χωρίς ποτέ να ξεφύγουν με τη συμπεριφορά τους,, χωρίς να προκαλέσουν. Έτσι, χορεύοντας οδήγησαν με την πολύτιμη βοήθεια των μεγαλύτερων την Ισπανία στην κορυφή της ποδοσφαιρικής Ευρώπης. Το τελευταίο, η άψογη συμπεριφορά τους και η ωριμότητά τους μέσα στο παιχνίδι, ήταν αυτό που προκάλεσε ακόμα περισσότερο θαυμασμό, με τον Ντέιβιντ Μπέκαμ να λέει ειδικά για τον Γιαμάλ ότι ο ποδοσφαιρικός κόσμος δεν θα είναι έτοιμος για αυτά που μπορεί να δώσει 17χρονος πλέον θαυματουργός πιτσιρικάς σε 2-3 χρόνια, εάν συνεχίσει βεβαίως με τον ίδιο τρόπο.
Το… μικρό παράδοξο της ιστορίας, είναι ότι ο Γιαμάλ που ήταν και πιο γνωστός στην ποδοσφαιρική σκηνή, ήταν αυτός που έκλεψε λίγο περισσότερα τα φώτα της δημοσιότητας. Απολύτως φυσικό βέβαια για ένα 16χρονο παιδί που έσπασε τα ρεκόρ του Πελέ, ο οποίος σίγουρα θα χαιρόταν με τα κατορθώματά του. Το νέο παιδί – θαύμα της Μπαρτσελόνα και του ισπανικού ποδοσφαίρου πρωταγωνίστησε κατά τη διάρκεια του Euro και με δύο ακόμα πολύ ωραίες ιστορίες. Η πρώτη ήταν φυσικά οι φωτογραφίες στις οποίες ο ίδιος είναι βρέφος και ο Λιονέλ Μέσι του κάνει μπάνιο για τις ανάγκες ενός ημερολογίου που είχε κυκλοφορήσει η Μπαρτσελόνα σε συνεργασία με την Unicef για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Η δεύτερη (που ήταν γνωστή, αλλά με αυτή τη συγκυρία πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις) ήταν ο αριθμός “304” που σχηματίζει αρκετές φορές στον πανηγυρισμό του ο Γιαμάλ, όπου το “304” είναι τα τελευταία ψηφία του ταχυδρομικού κώδικά της πάμφτωχης, “ξεχασμένης, απομονωμένης, στιγματισμένης” συνοικίας όπου μεγάλωσε και οι γείτονες της οικογένειας παρά την ανέχειά τους, συνέβαλαν στα πρώτα έξοδα, ακόμα και για τα εισιτήρια του μικρού στις πρώτες του μετακινήσεις. Ο Γιαμάλ δεν ξέχασε ποτέ τη γειτονιά των μεταναστών που μεγάλωσε, όπως κανείς δεν πρέπει να ξεχνά τις ρίζες του.
