Με την απόκτηση του Τικίνιο, πέρυσι τέτοια εποχή, δημιουργήθηκε ένα δίπολο στην επίθεση του Ολυμπιακού. Από τη μία ο Ελ Αραμπί στην τρίτη του σεζόν στο μεγάλο λιμάνι και από την άλλη ο Βραζιλιάνος με τη σπουδαία καριέρα και τα πολλά γκολ ειδικά με τη φανέλα της Πόρτο.
Ο Πέδρο έψαξε από την πρώτη κιόλας ημέρα της περσινής προετοιμασίας να ταιριάξει στο ίδιο σχήμα τους δύο σέντερ φορ και για αυτό επέμεινε στο 4-4-2. Πρόκειται για σχηματισμό που επιλέχθηκε σε αρκετά φιλικά παιχνίδια, καθώς επίσης και σε επίσημα στο ξεκίνημα της σεζόν, χωρίς πάντως τα προσδοκώμενα αποτελέσματα.
Όπως αποδείχθηκε, ο καλύτερος τρόπος για την αξιοποίηση του Μαροκινού και του Βραζιλιάνου είναι η χρησιμοποίηση ενός εκ των δύο στο αρχικό σχήμα και η σύμπραξή τους μόνο σε εναλλακτικό πλάνο κατά τη διάρκεια αγώνα, που δεν εξελίσσεται με τον τρόπο, που θα ήθελε ο Πορτογάλος προπονητής.
Ο χρόνος μοιράστηκε στους δύο, αν και ο Ελ Αραμπί έπαιξε 500 λεπτά περισσότερα και ολοκλήρωσε τη σεζόν με 23 γκολ έναντι 14 του Τικίνιο. Ο τελευταίος, πάντως, έχασε σχεδόν το σύνολο της καλοκαιρινής προετοιμασίας, καθώς και τα προκριματικά του καλοκαιριού, λόγω του σοβαρού τραυματισμού του στον ώμο και της επέμβασης, στην οποία υποβλήθηκε.
Ακόμη και έτσι, όμως, ο απολογισμός των 37 γκολ από τους δύο σέντερ φορ είναι εξαιρετικός, σε συνάρτηση και με το γεγονός ότι ο σταθερά πιο αποτελεσματικός εξτρέμ, Μασούρας, συνεισέφερε άλλα 12 τέρματα.
