Η συζήτηση για τον σχηματισμό που ταιριάζει περισσότερο στον Ολυμπιακό, έχει ανοίξει για τα καλά εδώ και ένα χρόνο. Από τη στιγμή, δηλαδή, που ο Μαρτίνς εμφάνισε για πρώτη φορά σε σοβαρό παιχνίδι το 3-4-3. Το σχήμα δηλαδή με τους τρεις στόπερ.
Στην περσινή ρεβάνς με την Άρσεναλ στο Λονδίνο και για διάστημα 2,5 μηνών άρχισε να εφαρμόζεται συστηματικά το 3-4-3. Συνοδεύτηκε μάλιστα από εντυπωσιακά αποτελέσματα, όπως η «πεντάρα» επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ και η «τεσσάρα» στη Λεωφόρο.
Με τον Σωκράτη σημείο αναφοράς ανάμεσα από άλλους δύο κεντρικούς αμυντικούς, το συγκεκριμένο σχέδιο έδειξε να αποδίδει και μάλιστα με τρόπο εντυπωσιακό. Μέχρι που ο τελικός του Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ και το… ανεξήγητο επίτευγμα του Κρμέντσικ, ο οποίος βγήκε τρεις φορές στην πλάτη του Σεμεδο και τελικά πέτυχε το γκολ της νίκης για την ομάδα του, «χρέωσε» την ήττα στο συγκεκριμένο σχηματισμό. Με την υποσημείωση, πάντως, ότι ο Σωκράτης είχε γίνει αναγκαστική αλλαγή από νωρίς στο πρώτο ημίχρονο.
Ο Πέδρο επιχείρησε και το καλοκαίρι στα προκριματικά να διατηρήσει το συγκεκριμένο σχέδιο και το έπραξε παρά τα πολλά προβλήματα απουσιών, λόγω τραυματισμών και άλλων θεμάτων υγείας. Ακόμη και ο αποκλεισμός από την Λουντογκόρετς, στο 3-4-3 χρεώθηκε, ενώ κάτι αντίστοιχο συνέβη και προσφάτως, στους αγώνες με την Αταλάντα.
Η αλήθεια είναι βέβαια ότι σε κανονική ροή αγώνα ο Ολυμπιακός δεν δέχθηκε ιδιαίτερες φάσεις από τους Ιταλούς, όσο έπαιζε με τρεις στόπερ. Τα δύο γκολ στο Μπέργκαμο προέκυψαν από στατική φάση – απόρροια της κακής λειτουργίας των ερυθρολεύκων στο σύστημα της ζώνης. Στη ρεβάνς ο σχηματισμός είχε μετατραπεί σε 4-2-3-1, όταν πλέον η Αταλάντα έκανε ό,τι ήθελε κοντά στην περιοχή του Ολυμπιακού.
Στην παρούσα φάση, λοιπόν, που το παιχνίδι της ομάδας του Πειραιά δεν παίρνει τα προσδοκώμενα από τους χαφ και δέχεται σωρεία φάσεων κυρίως από τον άξονα, όπως αποδείχθηκε στα ματς τον Άρη, ΠΑΣ Γιάννινα ακόμα και Αστέρα και ΟΦΗ, είναι λογικό να λογίζεται το 3-4-3 σαν μία διέξοδος.
Από τη στιγμή που η τριάδα των χαφ παραμένει μακριά από τα συνήθη στάνταρντ της, επόμενο είναι να γίνονται σκέψεις η τριάδα να μετακινηθεί στο κέντρο της άμυνας. Εκεί όπου η σύμπραξη των Σωκράτη, Μανωλά και Σισέ, θα μπορούσε να προσφέρει την απαιτούμενη ηρεμία στα εγχώρια ντέρμπι, να σβήσει τους κινδύνους και να οδηγήσει εκ του ασφαλούς στην διασφάλιση του τίτλου και στη διεκδίκηση του νταμπλ.
Ασφαλώς για να λειτουργήσει με τον καλύτερο τρόπο η συγκεκριμένη διάταξη απαιτείται να έχουν πιο ενεργό ρόλο και στην επίθεση οι μπακ χαφ, στην προκειμένη περίπτωση οι Λαλά και Ρέαμπτσιουκ. Και αυτό είναι ένα ερώτημα, που θα μπορούσε να αγγίξει και την επόμενη σεζόν.
Ένα άλλο ερώτημα αφορά τα δεκάρια και πώς θα ήταν δυνατό να χωρέσουν σε ένα τέτοιο σχέδιο. Ο μόνος τρόπος είναι να συμβεί κάτι τέτοιο στην τριάδα της επίθεσης, όπως έχει γίνει με τον Αγκιμπού. Οι δύο, άλλωστε, που πλαισιώνουν τον σέντερ φορ, δεν κινούνται στην πλάγια γραμμή, αλλά εσωτερικά.
Μένει να φανεί εάν στο πλαίσιο της αναζήτησης λύσεων για να βελτιώσει την εικόνα της ομάδας ο Μαρτίνς επαναφέρει και το 3-4-3.
